خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو

به دو نقش و به دو صورت به یکی جان من و تو

داد باغ و دم مرغان بدهد آب حیات

آن زمانی که درآییم به بستان من و تو

اختران فلک آیند به نظاره ما

مه خود را بنماییم بدیشان من و تو

من و تو بی‌من و تو جمع شویم از سر ذوق

خوش و فارغ ز خرافات پریشان من و تو

طوطیان فلکی جمله شکرخوار شوند

در مقامی که بخندیم بدان سان من و تو

این عجبتر که من و تو به یکی کنج این جا

هم در این دم به عراقیم و خراسان من و تو

به یکی نقش بر این خاک و بر آن نقش دگر

در بهشت ابدی و شکرستان من و تو

Erfrischend jener Hauch, wenn wir sitzen im Säulengang, ich und du,

Zwei Bildnisse und zwei Gestalten, doch eine Seele: ich und du.

Die Sterne des Firmaments kommen, um uns anzuschauen,

den eigenen Mond zeigen wir ihnen, ich und du.

Ich und du, ohne das Ich und das Du, kommen zusammen in Verzückung,

Froh und gelöst von unsinnigem Geschwätz, ich und du.

Die Papageien am Firmament gieren nach Süßem,

während wir sie anlachen, ich und du.

Erstaunlicher ist dies, dass ich und du hier in einer Ecke sind,

doch auch im selben Atemzug in Irak und Khorasan, ich und du.

Erheb dich, um ein weiteres Mal im Verlangen nach Schams ad-Din

kühn zu sein wie die leuchtende Sonne, ich und du.